Przecież możemy...

Trochę niezwykła była dzisiejsza przejażdżka - słońce świeciło, deszcz kropił chociaż na horyzoncie nie było widać żadnej chmury temu winnej, tęcza wychodziła i chowała się, w końcu zrobiła się jakaś mglista poświata przed zachodem słońca, muszki stadami wpadały do oczu (potem pamiętam żeby jeździć w okularach, ale po jakimś czasie znowu zapominam), bażant i sarna przebiegły mi drogę, króliki umykały spod kół, wrony rozrabiały w gałęziach...
A mnie nie wiadomo dlaczego i którędy przypomniały się słowa sprzed wielu lat, bez związku z czymkolwiek... Może tylko trochę moje drzewo sercowe jest à propos więc przytaczam. No i każdemu może (oby nie) się taka sytuacja przytrafić...

Zawsze przecież możemy

udawać, że się nie znamy,

że nic się nie zdarzyło

i nigdy nie wydarzy,

Przecież możemy nawet

nie patrzeć w swoją stronę,

Wierzyć, że to nie serca

biły, a tylko dzwony,

Zawsze jeszcze możemy

sen ten przyśnić od nowa,

Powiedzieć, że był to tylko

szum drzew, nie żadne słowa,

Że ta łza, to jedynie

przez mały w oku pyłek,

Że inni dziś jesteśmy,

to nie ja, nie ty byłeś,

Przecież żyć można jeszcze

nawet z sercem złamanym,

Przecież można udawać,

że się wcale nie znamy.